A nova historia do Samain – Lucía Ortiz Álvarez

Un día, unha nena chamada Lúa aprendeu unha cousa incrible e á vez estraña para ela e para a súa xente.

Era pola mañá, Lúa foi á cociña e non había ninguén alí. Ao parecer estaban todos durmindo. Ela almorzou, vestiuse e saíu da casa para dar un paseo e facer a compra.

Dirixíase ao mercado, pero, de súpeto atopou un pozo. Botou unha moeda e pediu un desexo (que non vou dicir). A moeda caeu e caeu, pero non se escoitou a súa caída. Lúa asomou a cabeza para ver onde estaba a moeda, mais non a viu e… “Plof!” Inclinouse tanto para escoitar que acabou caendo ao pozo.

Tardou moito en tocar o chan, e cando o fixo sentiu unha dor inmensa en todo o corpo, pensou:

– Vaia castaña!

Alí viu ao seu redor esqueletos pendurados por cadeas, cabazas flotando, arañeiras, e unha chea de cousas terroríficas. Lúa berrou:

– Aaaaaahhhhhh! Socorrooooooo!!!!!

Entón unha cabaza dixo:

– Queres vir festexar o Samain?

Ela quedou abraiada, non sabía o que quería dicir aquela estraña palabra.

– Que significa iso? – dixo Lúa

– Non sabes o que é o Samain? Pois verás, é unha tradición galega, trátase dunha festa na que os defuntos son os protagonistas.

Ela decidiu ficar nesa festa tan especial e diferente.

Pasouno de morte! E ao chegar de novo a casa pensou que todos os días celebraría o Samain. E así é como chegou esta tradición ás nosas casas.

O rito da salvación – Pablo Chas Ribao

Hai moito tempo, nun poboado celta, unha pequena tribo rendía culto aos seus deuses. Cada un deses deuses tiña un día de culto ao longo do ano e así, coa súa homenaxe, os deuses non descargaban a súa cólera sobre a humanidade.

Nembargantes, un día cada ano, miles de persoas na tribo morrían a causa dunha estraña situación descoñecida polos xamáns. Isto acontecía o 31 de outubro e, polo xeral, só afectaba aos fillos predilectos de cada familia, tanto se xa eran adultos coma nenos. Un día, os xedes das cinco tribos celtas reuníronse para falar sobre este fenómeno ou mal presaxio:

– Acabará coa tribo – dicían uns.

– Que Lufh, deus da luz, nos ampare – dicían outros.

O xefe da principal tribo deuse de conta de que era fillo predilecto e que, á semana seguinte era 31 de outubro.

Tiña que facer algo ou el morrería nunha semana e o seu fillo non estaba aínda preparado para o cargo de xefe.

– Teño que intervir – pensou. Logo dixo:

– Membros das cinco tribos, para a semana é 31 de outubro; eu son fillo predilecto e como ben sabedes podo morrer. Se iso acontece, o meu fillo será xefe das cinco tribos, pero preciso axuda para orientalo mentres eu preparo a cura.

O druída inventou unha cousa moi rara chamada “escritura” – dixo moi alto – Ese druída ensinará ao meu fillo todo o que ten que saber para ser un xefe bo e xusto.

O druída, que escoitaba caladiño, deu un paso adiante e, facendo unha reverencia, aceptou o cargo.

O xefe, sen perder un intre, escomezou coa apócema da salvación.

Chegou o 30 de outubro e ao xefe faltáballe tempo. O único que puido facer foi anotar a apócema que tentaba atopar en follas, grazas ao recente invento da escritura, para deixarllo ao fillo cando el morrera ao día seguinte.

Por fin chegou o día temido e, tal e como o xefe previra, cando entraron a buscalo atoparon o seu corpo morto na cama.

O neno foi nomeado xefe e o xamán, que lle ensinou todo o que tiña que saber para ser xefe, entregoulle ao neno o caderno de follas do seu pai.

O novo xefe adicouse a investigar a cura da maldición do 31 de outubro e atopouna despois de cavilar durante dous anos. Era tan sinxelo como facer un rito algo complexo cada 31 de outubro polo deus da morte. Este rito chamouse Samhain (o que hoxe coñecemos por Samain), porque “sama” significa verán e “hin” significa fin, que pode entenderse como o fin do verán e o comezo da era escura, do tempo dos mortos, que queren ser recordados. Grazas á cura ou ao rito da salvación, os fillos predilectos deixaron de morrer, os espíritos ficaron satisfeitos e a historia comezou coa invención da escritura. O Samain é unha festa dos mortos que reclaman, por unhas horas, un sitio no mundo dos vivos, antes de que a nova primavera traia o sol, a luz e a vida outra vez á natureza.

O significado do Samain, unha tradición galega – Cristina Martínez García

O Samain é unha festa tradicional galega que se celebra a noite do 31 de outubro. Esta tradición naceu hai moitos anos, cando os nosos bisavós eran pequenos. Hai quen pensa que o Samain é o mesmo que o Halloween, pero non é certo, son tradicións parecidas, pero non iguais.

Dise que a noite de Samain era a dos defuntos, e que a xente se reunía na casa de alguén ao redor da lareira para contar historias de medo, ou simplemente para contar o que sucedía. As historias de medo trataban sobre personaxes: o Home do Saco, o Sacacunchos, as meigas…

Tamén era unha ocasión para lembrar aos nosos seres queridos porque, din que é unha noite na que os espíritos bos saen ás rúas para axudar á xente.

Bo Samain a todas e todos!

Conto de Samain: A montaña misteriosa – Iria Paz Álvarez

Hai moito tempo, os celtas celebraban o 1 de novembro a noite de Samain. Nun poboado celta sito en Pontevedra, esa noite acendían fogueiras e bailaban ao redor. O pequeno Marco sempre se preguntaba o motivo. Todos os anos seguían esa tradición. Preguntou ao seu avó, un home duns cen anos, e el respondeulle:

– Nós cremos que se non facemos ese baile os espectros do cemiterio da montaña Chan virán por nós.

– Que montaña? – preguntou o neno

– A que ten forma de piñeiro, alí soterraban aos mortos os nosos antepasados.

Marco deulle as grazas ao seu avó e foi buscar a Uxío e Mencía, os seus mellores amigos. Cando lles explicou todo decidiron ir á montaña Chan. Ninguén os viu, e aos poucos minutos estaban fóra da aldea camiño do cemiterio.

Marcos e os seus amigos estaban atravesando o bosque negro cando escoitaron un ouvido. Os lobos! Os nenos esqueceran que a esas horas os lobos buscaban as súas presas. Estaban aterrados, e de súpeto, un lobo negro e cos ollos vermellos apareceu na metade do bosque, e cando se deron conta estaban rodeados de lobos brancos.

De súpeto, unha sombra apareceu no medio da manada. Marco non daba crédito ao que vira. Unha pantasma! Entón, pechou os seus ollos e cando espertou estaba na porta da vila, ao redor da fogueira.

Tería sido todo un soño?

Fin

Iria Paz

6º R Mª Aller

Conto de Samain – Carlos Chas Ribao

Hai moito tempo nunha vila naceu un neno moi estraño, o seu nome era Jeff Samain dos Ríos. Cando se enfadaba, gustáballe facer caras funestas coas cabazas. Tamén lle gustaba adestrar morcegos para mandar mensaxes. Un bo día, pensou que podería dedicarse a iso, pero cando foi ver ao alcalde, rexeitaron a súa idea. Dixéronlle que non servían as súas ideas porque el era raro.

Doce anos máis tarde desterraron a Jeff porque, definitivamente, non aportaba nada bo á sociedade, segundo dicían os que facían as leis nela. Jeff fuxiu ao bosque. Nel había catro pantasmas que lle facían a vida imposible. Na vila tamén había pantasmas que molestaban á xente.

O alcalde non sabía que facer, ata que se decatou de que Jeff era adestrador de morcegos, e de que as pantasmas tiñan medo dos morcegos, así que chamou a Jeff e este foi co seu exército de morcegos e fixo que as pantasmas fuxiran. A aquel día chamárono o día do Samain, e dende entón todo o mundo celebra unha festa con cabazas, morcegos e pantasmas que non fai mal.

Carlos Chas Ribao

6º Álvaro Cunqueiro

Xa estamos aquí!

Presentamos Galeguizando, o novo blog dos grupos de 6º de primaria, Álvaro Cunqueiro e Ramón María Aller. Queremos facer a nosa pequena (ou non tan pequena!) achega á promoción da lingua galega na nosa escola.

No blog poderedes atopar material moi diverso: relatos, entrevistas, as nosas receitas favoritas, traballos de investigación…

Esperamos que vos guste!

6º A. Cunqueiro/RM Aller